Ważna rola nieświadomości
Teoria psychoanalizy Freuda opiera się na dwóch głównych założeniach:
Umysłowe zdolności człowieka w dużym stopniu są nieświadome lub poza świadomością.
Przeszłe doświadczenia lub doświadczenia z wczesnego dzieciństwa rządzą naszym zachowaniem przez całe życie lub tym, jak odnosimy się do siebie i zarządzamy naszymi uczuciami.
Teoria, która została postulowana przez Freuda była oparta na jego wynikach badań i obserwacji zachowań jego pacjentów cierpiących na histerię. Według niego, nasz nieświadomy umysł lub wyparte myśli, wpływają na nasze codzienne zachowanie i to, co czujemy o sobie, jak również o innych.
Id, Ego i Superego
Freud skategoryzował osobowość na trzy odrębne części – id, ego i superego. Id odnosi się do nieświadomego elementu, ego odnosi się do obu nieświadomych i świadomych elementów, tj. rozsądnych i racjonalnych części osobowości. Natomiast superego odnosi się do sumienia, które jest rozwijane we wczesnych etapach życia i wpojone przez rodziców, sieci społeczne i nauczycieli. Jak ego, superego również ma zarówno nieświadome i świadome części.
Według Freuda, jednostka ma być w stanie stabilnym psychicznie, gdy wszystkie 3 elementy są w stanie równowagi. Kiedy ego jest w stanie starcia lub konfliktu z id i superego, wynik będzie psychologiczny stres lub disequilibrium. Jak na niego, my istoty ludzkie tylko wiemy bardzo mało o umyśle lub naszym procesie myślowym i reszta pozostaje ukryta od nas lub jest obecna w naszym nieświadomym umyśle.
Psychodynamika Carla Junga
Szwajcarski psychoterapeuta rozszerzył teorię psychodynamiki, która była postulowana przez Freuda w XX wieku. Próbował zintegrować przeciwieństwa, zachowując jednocześnie ich indywidualne jednostki. Jego wersja Psychodynamiki dał mniej uwagi do konfliktu między Id i Superego, zamiast tego jego nacisk był bardziej na integrację różnych części lub odcieni osobowości.
Teoria psychodynamiki w obecnym kontekście i jej zastosowanie w przywództwie i badaniach organizacyjnych
W obecnym kontekście teoria psychodynamiki jest uważana za multidyscyplinarną dziedzinę, która znajduje się w ciągłym stadium ewolucji. Koncentruje się na analizie i badaniu czynników wpływających na ludzkie myśli, wzór reakcji i różne inne czynniki.
Podstawowe tematy relacji konfliktowych lub koncepcja „Teatru Wewnętrznego”: Mc Dougall (1985), skupił się na koncepcji wewnętrznego teatru i wyjaśnił, jak nasze wczesne doświadczenia z dzieciństwa w połączeniu z naszymi opiekunami wpływają lub rządzą naszym codziennym zachowaniem lub wzorcami reakcji. W ramach naszego wewnętrznego teatru, ludzie mają tendencję do rozwijania złożonych tematów relacji przez okres czasu, co przyczynia się do rozwoju naszych typów osobowości, co jest również uważane za CCRT lub Główne Tematy Konfliktowych Relacji (Luborsky & Crits-Christoph, 1998). Analiza Teatru Wewnętrznego lub CCRT, pomoże nam zrozumieć różnice we wzorcach zachowań poszczególnych osób i leżącą u ich podstaw motywację, przyczyny konfliktów zarówno w miejscu pracy, jak i na gruncie osobistym oraz dostarczy odpowiednich rozwiązań w celu wzmocnienia relacji interpersonalnych lub poprawy wydajności.
